... เด็กชายคนหนึ่งเรียนชั้นมัธยมศึกษาตอนปลายที่โรงเรียนประจำอำเภอแห่งหนึ่ง เขาเลือกแผนการเรียนวิทย์ - คณิต ด้วยสาเหตุที่เขาคิดว่าเขาไม่มีทางไปสายอื่นได้ จะไปเรียนสายภาษาก็ดันไม่ชอบภาษาอังกฤษ ไม่ชอบจีน จะไปเรียนสายช่าง สายอาชีพ ทางบ้านก็ไม่ให้เรียนอีก ด้วยความที่ทัศนคติคนที่บ้านมองว่า หากินลำบาก .. ทำให้เด็กชายผู้นี้ ตัดสินใจเลือกเรียนสายวิทย์ อย่างช่วยไม่ได้
... ความที่เด็กชายคนนี้เก่งวิทย์ มาตั้งแต่สมัยมอ.ต้น เก่งถึงขนาดที่เป็นตัวแทนไปแข่งวัดแววความสามารถพิเศษด้านวิทยาศาสตร์ระดับจังหวัด แต่พอเข้าเรียนสายมอ.ปลาย ก็เริ่มรู้ว่า "มันไม่ใช่ทางของเรา" เด็กชายผู้นี้เริ่มท้อกับการเรียนที่วุ่นวายและยากลำบากของสายวิทยาศาสตร์ เมื่อคราวทดสอบ คะแนนก็ตก ไม่ผ่านเกณฑ์ ติด ๐ บ้างก็มี .. แต่น่าแปลกที่เด็กชายผู้นี้ค้นพบทางของตนเอง .. เขาคิดว่าเขาสามารถไปในสายของคอมพิวเตอร์ และสังคมศึกษา ที่เขาเรียนได้เกรด ๔ ทุกเทอม อีกทั้งเวลามีแข่งขันอะไร เด็กชายคนนี้ก็เป็นตัวแทนไปแข่งขันตลอด ผิดกับสมัยมอ.ต้นที่เขาไปเป็นตัวแทนแข่งในสายวิทยาศาสตร์
... จุดเปลี่ยนอย่างหนึ่งของเด็กชายคนนี้ก็คือ เมื่อขึ้นชั้นมอ.หก ซึ่งเป็นระดับการศึกษาสูงสุดในสายสามัญ (การศึกษาขั้นพื้นฐาน) .. และเด็กชายคนนี้ต้อง "หาที่เรียน" ในระดับอุดมศึกษา หรือที่เรียกง่าย ๆ ว่า สอบเข้ามหาวิทยาลัย เพื่อน ๆ ของเด็กชาย สามารถสอบได้ทันตะ วิศวะ สัตวแพทย์ มนุษยศาสตร์ สังคมศาสตร์ วิทยาศาตร์ หรือสายอื่น ๆ ได้มากมาย .. แต่ .. เด็กชายคนนี้กลับสอบเข้าเรียนต่อที่ไหนไม่ได้เลยสักทีเดียว .. เพราะตอนนั้นจุดมุ่งหมายของเด็กชายคนนี้ก็คือ ไม่เรียนิติ ก็เทคโนฯ กศ.คอมพิวเตอร์ แต่ไม่ว่าเด็กชายผู้นี้จะพยายามให้ตายเท่าไร ก็สอบไม่ติดสักที่เดียว ขนาด ม.ราชภัฏในจังหวัดบ้านเกิดก็สอบไม่ติด ..
... สายเหตุที่เด็กชายสอบไม่ติดเลยสักที่นั้นก็คือ คะแนน GPA ๕ ภาคเรียน เขาได้แค่ ๒.๓๙ ในขณะที่เพื่อน ๆ คนอื่น ๆ ได้ ๓ ขั้นกันทุกคน .. ด้วยความที่เด็กชายสอบไม่ผ่าน ได้แค่เกรด ๑ ในวิชาหลักของแผนวิทยาศาสตร์ ซึ่งมีวิชามาก ต่อให้ทำคะแนนได้เกรด ๔ ได้ในวิชาคอมพิวเตอร์ ภาษาไทย และสังคมศึกษา ก็ไม่อาจดึงคะแนนให้สูงได้เหมือนเพื่อนได้ อีกสาเหตุสำคัญก็คือ การสมัครสอบ ม.ราชภัฏในจังหวัดบ้านเกิดนั้น .. ไม่รู้ข้อมูลของเด็กชายคนนี้มีปัญหาอะไรหรือเปล่า เลยทำให้ไม่มีชื่อของเด็กชายคนนี้ในการคัดเลือก ... ในวันที่เพื่อน ๆ มาคัดเลือก เด็กชายผู้นี้ก็ตามเพื่อน ๆ เขามาด้วย .. เขาน้ำตาตกเมื่อเห็นเพื่อน ๆ ได้สอบคัดเลือกกัน ในขณะที่ตนเองกลับไม่มีโอกาศได้เข้าเรียนต่อ
... ครูที่สอนเด็กชายคนนี้ ชื่นชมเด็กที่สามารถสอบเข้าเรียนต่อในมหาวิทยาลัยได้ และดูถูกคนที่สอบไม่ได้ว่าไม่มีอนาคต .. ในวันที่แสดงความยินดีกับผู้ที่สอบติดมหาิวิทยาลัย เด้กชายคนนี้ได้แต่ยืนมองอยู่ห่าง ๆ และเสียใจเพียงลำพัง ... เสียใจที่สอบไม่ติด เสียใจที่โดนครูดูถูก ...
... หลังจากจบการศึกษาชั้น มอ.ปลาย เด็กชายผู้นี้ตัดสินใจจะไปเรียนที่ราม แต่ก็โดนเบรกจากทางบ้าน ว่า จะไปเรียนได้อย่างไร มันไกล พอจะไปเรียนที่วิทยาลัยสงฆ์ ก็โดนด่ามาอีก ด้วยเหตุที่เขาบอกว่า จบไปก็ไม่มีอนาคต ... พอเจอทางบ้านกีกกันอีก เด็กชายผู้นี้ก็ไม่รู้จะทำยังไงดี ... สุดท้ายตัดสิินใจได้ว่าไปสมัครแอดมิสชั่น กับสมัครที่ ม.ราชภัฏ อีกสักรอบหนึ่งดู แต่ก็ทำใจไว้ล่วงหน้าแล้วว่าอาจจะไม่ติด เพราะคะแนนน้อย กลัวว่าไปแข่งกับคนอื่นแล้วจะแพ้ สอบไม่ติดอีกเหมือนเดิม ..
... สุดท้าย เด้กชายผู้นี้ก็แอดมิสชั่นเขา ม.ราชภัฏ ในจังหวัดบ้านเกิดของตนเอง .. คลายความกังวลและความรู้สึกต่าง ๆ ที่อยู่ในใจมานาน .. ในความคิดของเด็กชายผู้นั้น เขาคิดว่า อย่างน้อยก็ยังไม่ได้เรียน อย่างน้อยก็ยังได้มีอนาคต .. และเขาก็คิดว่า มันก็ได้ได้ด้อยไปกว่ามอดี ๆ เสียเท่าไรหรอก ..
... เขานึกในใจเสมอ ว่าทำไมต้องสอบเข้ามหาวิทยาลัยให้ได้ ทั้ง ๆ ที่ทางไปทางอื่นก็มี หรือเพราะสังคมไทย มีค่านิยมที่ส่งลูกเข้าเรียนมหาวิทยาลัยมีค่านิยมคิดว่าพอเรียนมหาวิทยาลัยแล้ว จะมีงานดี ๆ ทำ มีเงิน มีอนาคตกระมั่ง
[อยากจะถามว่า .. เรื่องนี้คุณได้อะไรบ้าง และคุณเห็นอะไรบ้าง]
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น