การเริ่มต้นใหม่ .. อีกครั้ง

"... การเริ่มต้นใหม่ ..."

" ชีวิตในกำมือเราก้าวไป ด้วยใจใฝ่ฝัน

ทำวันธรรมดา ให้เป็นวันพิเศษ..

บางที การเริ่มต้นใหม่ครั้งนี้..

คือ จุดเปลี่ยน ให้เราพบ..สิ่งดี"

"ก้าวแรก..ทุกสิ่งเปลี่ยนแปลงอยู่เสมอ

ถ้าเรายึดติด เราจะถูกยึดติด..

ทำลายความคุ้นชิน และออกจากกรอบเดิม

ชีวิตเริ่มต้นจากก้าวแรก .

ที่พาตัวเอง ไปจากจุดเดิมๆ

ไม่มีก้าวแรก ก้อไม่มี...ก้าวต่อไป"

"ไม่มีคำว่า..สายเกินไป..สำหรับชีวิต

หากเรายังคิดที่จะเริ่มใหม่..อะไรก้อไม่สาย

อย่ากลัวเลยความล้มเหลว..

การนั่งอยู่เฉยๆ นี่แหละ (คือ ความล้มเหลวตัวจริง)

กตัญญูในจอผลึกเหลว

กตัญญูในจอผลึกเหลว

          ๑๒ สิงหาคม วันแม่แห่งชาติ .. ถ้าเป็นสมัยที่เรายังเรียนในโรงเรียน ในวันนี้เราคงได้กราบแม่กันถ้วนหน้า .... แต่สำหรับวันนี้จากที่ผู้เขียนได้เห็นความเคลื่อนไหวใน Facebook , Twitter สังคมออนไลน์ต่าง ๆ ผ่านจอผลึกเหลวนี้ แน่ล่ะหัวข้อในวันนี้ก็ไม่พ้นเรื่อง  “ วันแม่ ”  ไม่ว่าจะโพสต์รูปดอกมะลิ บอกรักแม่ สารภาพบาปที่เคยกระทำผิดหรือพรรณนาคุณงามความดีของแม่ตน แล้วตบท้ายด้วย “ หนูดีใจนะที่ได้เกิดเป็นลูกแม่ ” …  >> ป่านนี้แม่คุณคงซาบซึ้งน้ำตาไหลพราก ๆ (ประชด) เพราะความจริงก็คือถ้าแม่คุณไม่ใช่ผู้เสพติดสังคมออนไลน์และคุณไม่ได้บอกแม่คุณเอง แม่คุณก็ไม่มีทางรู้หรอก ... ไม่มีประโยชน์อะไรเลยจริง ๆ  ถ้าคุณจะมาแสร้งสรรค์ทำโลกสวย ระบายภาพลักษณ์ให้ดูเหมือน “กตัญญู” ผ่านจอผลึกเหลวนี้เพื่อเรียก “Like” แต่ไม่ แม้แต่จะโทรหาแม่ตัวเองด้วยซ้ำ (สำหรับคนที่ไม่เคย)

         เวลามันผ่านไปเรื่อย ๆ นะ ซึ่งเวลาของแม่กับของเราเหลือไม่เท่ากัน ปีหน้า เดือนหน้า วันหน้า หรือแม้แต่วินาทีข้างหน้า อะไรจะเกิดขึ้นเราไม่มีทางรู้ได้เลย  ฉะนั้นเวลาที่มีอยู่เห็นค่าสักนิด แม่ที่ยังอยู่ที่บ้านนึกถึงท่านสักนิด เท้าของท่านในวันที่ยังเหยียบพื้นได้นึกถึงสักนิด กราบท่านให้ท่านได้ทันเห็น กราบท่านให้ท่านได้ทันเอามือมาลูบหัว อย่ามัวแต่ “ กตัญญูในจอผลึกเหลว ” แล้วได้กราบเท้าท่านเมื่อเท้านั้นต้องตั้งฉากกับพื้นโลกอยู่ในโลง ..

ฝันทีละบรรทัด ตอนที่ 1

ฝัน ... ทีละบรรทัด ___________________________zzzz :)

ฝัน ... ทีละบรรทัด
___________________________zzzz :)

หลาย ๆ สิ่งที่ทำให้ฉันนึกคิดอยู่เพียงลำพัง
"ฉันทำผิดมากไปใช่ไหม" ...
___ บางทีฉันก็เอาแต่ใจตนมาเกินใจตนเองมากเกินไปจนบางที .. มันก็ทำให้อะไรหลาย ๆ อย่าง ... แย่ลงไป

"ขอโทษ"
หากฉันทำอะไรให้เธอไม่พอใจไป มันก็เพราะฉันสนใจแต่ตนจนบางทีก็ลืมคิดถึงใจของคนที่รักเรา

_________________
บรรทัดที่ สอง
____ เรื่องนี้สืบเนืองจากจินตนาการในการเขียนเรื่องสั้นเรื่องหนึ่ง

บางทีก็ดูแลเธอไม่ดี ตามที่สัญญาว่า "ใจเราผูกกัน"
และฉันก็เป็นคนที่ไม่ดีเอาเสียเลย ดูแลเธอได้ไม่ดีพอ
และต้องทำให้เธอเหนื่อยหน่ายกับฉันบ่อย ๆ
___ หรือเธออาจจะไม่เคยคนึงถึงมันเลย
___ ปล่อยให้คนคนนี้ คิดเพ้อไปเองฝ่ายเดียว !!!

___ บางทีเห็นเธอกับชายอื่นที่เรียกว่า :) เพื่อน
:( แต่ฉันเองก็อดหึง ไม่ได้ :( ยิ่งเห็นยิ่งบาดตา ปวดใจ ทรมาณความรู้สึก
จึงปล่อยใจไปกับฤทธิ์สุรา :( จนร่างกายอ่อนล้า พารถล้มสลบ

แต่เเธอก็หารู้อะไรไม่ :(
ไม่เป็นไรหรอก ฉันมันผิดที่คิดไปเอง ก็เพื่อนกันฉันก็ยังคิดมากอีก
แต่มองดูเธอกับเพื่อนเธออยู่ด้วยกับแล้วมันเกิดอาการ "หึง"
ยิ่งดูเหมือนเธอเอาใจมัน ยิ่งหึงจนอยากเดินหนีจากไปจากตรงนั้น

แต่เพราะเธอบอกว่า นี้เพื่อนกัน ฉันจึงทำอะไรไม่ได้ นอกจากคิดไปเอง ทั้งเพ :(
ปล. พ๊อตนิยายเรื่องสั้นนะ :)

_____________บรรทัดที่สาม :( เด็กหญิงผีดิบ

กล่าวถึงเด็กหญิงคนหนึ่งที่แอบปลื้มชายคนหนึ่งที่เป็นรุ่นพี่
เธอไม่กล้าแม้แต่สบสายตายามได้พบหน้า
แต่ ในยามที่พี่คนนั้นท้อแท้ เด็กหญิงคนนี้ .. คอยเป็นกำลังใจที่มองไม่เห็น

เด็กหญิงคนนี้เป็นคนขี้อาย .. ไม่กล้าเผชิญหน้าและสบสายตากับรุ่นพี่

ยังเป็นเหตุการณ์ที่ยังค้างคา รอวันที่ถึงจุดเปลี่ยนแปร ..

_____________ บรรทัดที่ สี่
ด้วยฤทธิ์สุราทำให้ชายหนุ่มพลั้งเผลอขาดสติไป
___ จากที่แอบหึงหญิงสาวที่มีสัมพันธ์แนบแน่น แต่ไม่เป็นที่เปิดเผยโดยสาธารณะชน
___ ความรู้สึกที่จุกอกนี้ จึงต้องเก็บไว้เพียงลำพัง :(
___ และพาลให้กลืนกินสุราเข้าไปจนประคองสติเสียไม่อยู่
บวกกับความน้อยใจ ทำให้เตลิดจนเกือบเอาชีวิตไม่รอด ...

แต่สุดท้าย ไม่รู้ด้วยบุญอะไรช่วยให้รอดชีวิตมาได้ :)
___ จะพยายามเข้าใจนะ
___ ก็ "เพื่อน" ก็เข้าใจ

_____________ บรรทัดที่ ห้า
__ "งาน" ทำให้เรามีประสบการณ์
และทำให้มีบ่วงคล้องที่คอได้ด้วยเช่นกัน :(
__ บางทีงานทำให้เหนื่อย ทำให้เจอมิตรภาพ ทำให้เกิดปรากฎการณ์หลาย ๆ สิ่ง
ที่พลิกชีวิตจากหน้ามือเป็นหลังมือ แปรเปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง
__ ชีวิต ไม่สิ้น ก็ต้อง ดิ้นรน กันต่อไป :)

_____________ บรรทัดที่ หก
___ ด้วยความเข้าใจในความเป็นไปของกันและกัน
ด้วยอายุที่หลักเลขสองต้น ๆ ที่ยังคาดว่าจะมีอายุไขไปอีกยาวนาน. :)
และต่างคนต่างอยากมีหนทางเสรีในชีวิตตน :)
___ ด้วยความเข้าใจ ทั้งสองนั้นจึงเดินตามทางของตน โดยที่ทั้งสองเข้าใจกัน
เพราะทั้งสองคิดว่า __ การยึดรั้งกันไว้ ก็เสียแรงเปล่า หากสุดท้ายเขาไม่ใช่ของเรา
สู้อยู่แบบเข้าใจ เว้นระยะห่างของตนไว้ :) เพื่อความสบายใจของทั้งสองฝ่าย
เพราะคิดได้ว่า :) หากเขาเป็นคู่กับเราจริง ยังไงเขาก็ต้องอยู่กับเรา :)
แต่ !!!! หากไม่ใช้คู่กัน รั้งไว้เช่นไร สุดท้ายก็ต้องจากกันอยู่ดี

เอวัง

____________ บรรทัดที่ 7
"ไม่ใช่ของเรา"
คำ ๆ นี้ย้ำคิดไว้ในจิตเสมอ จากคำแนะของรุ่นพี่ที่เคารพมากคนหนึ่ง
ที่เตือนสติยามเราถึงทางตัน :(
__ เคยคิดนะ ว่าทำไมเราถึงยึดติดกับสิ่งที่เราทำ สิ่งที่เราเป็น สิ่งที่เราครอบครองอยู่
__ ทั้ง ๆ ที่มันก็ไม่ใช่ของเรา
เหนื่อยแย่งชิงมา เพื่อที่สุดท้ายเราก็ต้องสละให้กับคนอื่นมาทำต่อแทน :(

แล้วทำไมเราไม่คิดแบบนี้ละ ??
^^ >> ทำหน้าที่ที่เราอยู่ให้ดี พิสูจน์ความสามารถให้รู้
หรือ พิสูจน์ตนให้ถึงที่สุด :)
เพื่อที่เวลาที่ต้องปล่อย เราจะไม่รู้สึกเสียใจเลย เพราะอย่างน้อย เราก็ได้ทำมันอย่างเต็มที่ที่สุดแล้ว
และ ให้คนอื่น ๆ เขาลองมาทดแทนในสิ่งที่เราทำดูบ้าง
จะได้รู้ :) หึ ๆ 55

โชคดีนะ สบายใจแล้ว :)

_____________ บรรทัดที่ แปด
"โกหก"
คำ ๆ นี้มันฟังดูแล้วก็แสลง ๆ มากนะ
หากมีใครสักคนมาโกหก แล้วเรารู้ว่าเขาโกหก :( เราอาจจะรู้สึกแย่ หรือเกลีดเขาไปเลยก็ได้

แต่ !! มองในอีกมุม เขาอาจจะมีเหตุผลอะไรสักอย่างที่ต้องโกหก
มันอาจจะดูตอแหล หรืออะไร ? กับเหตุผล
อาจจะเพราะให้สบายใจ :) เลยโกหก :(

ขึ้นชื่อว่า "โกหก" ไม่มีอะไรดีหรอก :(

____________ บรรทัดที่ ก้าว เก้า (9)
A : "ลาออก"
B : ทำไม ??
A : หนูคิดว่าหนูทำไม่ได้ .. หนูกลัว
B : คนเรานะ ถ้าไม่กล้าที่จะทำ หนูไม่มีวันโตได้หรอกนะ ตอนนี้พูดบอกจะออก แล้วเคยนึกคำตอนมาบอกว่าหนูอยากทำไหม ??
A : ??

คนเรานะครับ ถ้าอยากจะชนะตนเอง ก็จงตั้งใจทำตนให้สำเร็จ
อุปสรรค มันมี :( แต่ก็ได้แปลว่า เราจะก้าวผ่านมันไม่ได้
ไม่เคยเห็นใครก้าวผ่านปัญหาไม่ได้เสียที (นอกจากพวกที่ชิงตัดช่องน้อยแต่พอตัวไปก่อนนะ)

ชีวิตไม่ได้มีสุขอย่างเดียว ไม่ได้มีทุกข์ไปตลอด
>>>> หากแต่ชีวิตนั้น มีสุขและทุกข์สลับปะปนไป

ขอให้สนุกกับชีวิตนะครับ :)

________________ บรรทัดที่ สิบ
:) หักล้าง แก้แค้น เอาคืน
เหตุเกิดจากการที่เจ้าหน้าที่คนหนึ่งที่รับผิดชอบงานด้านการเช็คผลกิจกรรม
มีวิธีการเช็คชื่อแบบหนึ่ง โดยให้เช็นต์ชื่อในใบเซนต์
>> และหากใครเรื่องมาก หรือจะมีการเช็นต์แทนกันนั้น
เจ้าหน้าที่คนนี้ก็จะบ่นและมีมาตราการพิเศษมาจัดการ
ที่ผ่านมามีคนกลุ่มหนึ่งพยายามเข้ามาแก้ไข หรือมาป่วนก็ไม่รู้นะ
แต่สุดท้ายก็ทำไม่สำเร็จ !!!

วันหนึ่ง มีหญิงสาวคนหนึ่งได้ตัดสินใจถามเจ้าหน้าที่คนนั้น
A : พี่ค่ะ ทำไมพี่ถึงเช็คชื่อแบบไม่มีมาตราฐานอ่ะค่ะ แบบว่าใครเรื่องมาก พี่ก็ใช้มาตราการพิเศษตลอดเลย ??
B : ลองคิดดูนะ ? การที่เป็นผู้รับผิดชอบงานใดสักงาน ย่อมมีหนทางวิธีการดำเนินการจัดความเรียบร้อยของงานนั้น ๆ โดยมีบรรทัดฐานอย่างหนึ่ง ใครบอกว่าพี่ไม่มีบรรทัดฐาน ไม่จริงนะ บรรทัดฐานพี่เท่าเทียมกันหมดนะ คือเซนต์ชื่อ แต่มีคนลักไก่จะเซนต์ชื่อแทนกันให้กับคนที่ไม่มา อย่างนี้เขาเรียกว่า "ผิดบรรทัดฐาน" พี่เลยจำเป็นต้องมีมาตราการพิเศษมาใช้ ส่วนท่่ว่าทำไมจำเจซ้ำซากอยู่กับคนกลุ่มเดิม ๆ :( ก็เพราะเป็นกลุ่มทำผิดซ้ำซาก และไอ้พวกที่จะเอาคืนเนี้ย หรือลดบทบาทอ่ะ เชิญเลย :) มาลองทำงานแบบพี่ดูบ้าง และจะรู้สึก

55 บางทีทำอะไรไป ใคร ๆ ก็ไม่เข้าใจเจตนา
บางที ก็กลัวการหักคอ

แต่ก็ช่างเหอะ 555

______________ บรรทัดที่ สิบหนึ่ง

รู้ว่าน้อยใจ จนมันชาไปแล้ว ...
ขอโทษนะ ที่ดูแลได้ไม่ดีพอ ไม่เหมือนกับคำสัญญาที่ให้ไว้กับเธอ

เกือบร้อยชั่วโมง ที่ห่างหายไป มันอาจทำให้เธอเหงาได้เหมือนกัน
ยอมรับว่าตัวเองยุ่งมากกกก มากจนไม่มีเวลากินข้าว ไม่มีเวลาดูแลตัวเอง
แม้กระทั่ง. : เวลาที่โทรหาเธอ

จะดูแลให้ดีที่สุด :) นะ รุ่งอรุณแห่งความทรงจำ
ขอบคุณที่ยังรู้สึกดีต่อกันนะ

พี่ของหนู

_________________ บรรทัดที่ สิบสอง

บางที. การใช้ชีวิตมันก็ยากเกินจะอธิบาย
:)
บางทีก็เป็นเหตุเป็นผล บางทีก็เครียด บางที่ก็ใช้อารมณ์และความรู้สึกมากเกินไป :(
จนทำร้าย และทำลายอะไรไป โดยที่ไม่สามารถปริปากเอยออกมาได้เลย

แม้แต่น้อย

คนทุกคนไม่เหมือนกัน ไม่เปรียบใครกับใคร. ไม่มีใครทำได้เหมือนใค่ ใคร ๆ เป็นใครมัน :)
คนเรามีจุดยืนเป็นของตัวเอง

อยากให้เข้าใจบ้าง คนเราล้วนมีชีวิต มีระยะห่างของกันและกันเสมอ
เพื่อ "ไม่ให้อึดอัดกันมากเกินไป"
คนเราล้วนมีโลกส่วนตัวของใครมันอยู่แล้ว
เพียงแค่ขอให้อย่ารุกเข้าโลกส่วนตัวเขามากเกินไป

จะไม่มีคำว่ารู้สึกแย่ รู้สึกอึดอัดเลยแม้แต่น้อย
จะมีแต่ความเข้าใจและรับฟังกัน :)

__________________ บรรทัดที่ สิบสาม

ขณะที่คน ๆ หนึ่ง
"นอนหลับ" อยู่ปลายสายโทรศัพท์

คนอีกคนกำลังนั้งฟังอย่างจดจ่ออยู่
ด้วยแรงห่วง และอยู่เป็นเพื่อนกันยามนอน และเป็นสิ่งหนึ่งที่พอจะทำให้ได้
เพราะวัน ๆ ไม่ว่าง
นี้เลยเป็นสิ่งเดียวที่ชายคนนี้สามารถที่จะทำให้เธอได้

มันอาจจะง่วง หรือไร้สาระ
แต่มันก็เป็นความเต็มใจที่อยากจะทำมัน. :)

ด้วยรัก :)

_________________ บรรทัด ที่ สิบสี่
บางที _ก็เหมือนเราทำร้ายจิตใจเธอมากไป ..
หรือ .. เธอกันแน่ที่ทำร้ายจิตใจของเรา

ขอโทษ

คงได้แค่ถอยห่างออกมา : เท่านั้นเอง
อย่างน้อย มันคงช่วยให้เธอสบายใจขึ้นมาบ้างนะ ..
ขอบคุณสำหรับสิ่งดี ๆ ที่มีให้กันเสมอนะ

พี่ของหนู

_______________ บรรทัดที่ สิบห้า
เหมือนไม่มีใคร ๆ สนใจแลใส่ใจ

ไม่รู้ว่าด้วยสาเหตุใดนะ ..
คงไม่ใช่คนสำคัญในสายตาใคร ๆ ใคร ๆ เลยไม่มองไม่เหลียวแล

ไม่ได้น้อยใจอะไรหรอก มันชินชาเสียแล้ว ..
ที่พูดขึ้นมาก็เพียงแค่เพ้อรำพันมันขึ้นมาเฉย ๆ แก้ขัดยามลมหายใจราบเรียบเกินไป

555 ยามแต่ก่อนเริ่มแรกสัมพันธ์นั้น ใกล้ชิดสนิทกัน
พาไปเลี้ยงข้าวปลาอาหาร เข้าบ้านเธอ ดูแลชิดใกล้กัน :)

ยามนี้ เกิดปัญหา พาลเราสองแยกไกลห่าง กอปกับความไม่เข้าใจกันหลายเรื่องราว
ทำให้เดียวนี้ห่างไกลกัน ....

ไม่รู้ว่า ความรู้สึกนั้น ความสัมพันธ์ และอีกหลากหลายเรื่ิองราว ..
" มันยังเหมืินเดิมอยู่ไหม" ????
ไม่ว่าหรอก หากมันจะห่างและจบสิ้นกันไป เหลือแค่ซากเรื่องราวเก่า ๆ ในส่วนลึกของเศษเสี้ยวความทรงจำนั้น โดยที่ยากจะหวนคืนกลับมาเป็นดังเดิม :(

ทิ้งไว้แค่ความรู้สึกดี และสัญญาที่จดจำได้แค่ว่า "จะดูแลเธอให้ดีที่สุด" :)
เธอจำไม่ได้ ... ก็ไม่เป็นไร ?
___ มันเป็นอย่างนี้มาตลอดเวลาอยู่แล้ว :(

ด้วยรัก

_______________ บรรทัดที่ สิบหก

อีกไม่นานคงก้าวข้ามพ้นจากการงานที่เคยทำ ที่เคยอยู่กับมันทุก ๆ วัน จนกลายเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตไปเสียแล้ว :(
อีกไม่นานก็คงมีคนมาทดแทน และสานต่อ หรือล้างร่องรอยที่มีอยู่เดิม __ ไปเสียหมด

บอกได้แค่ว่า "ไม่เสียดายอะไรหรอก" และไม่กังวลอะไรว่าหลังจากนี้สืบไป จะเกิดเหตุการณ์เลวร้าย ดังที่เราคาดการณ์ไว้หรือไม่ ...?
ถ้ามันแย่จริง .. หรือดีจริงอย่างไร .. ก็สุดแต่เขาจะทำ แล้วแต่กรรมบุญก็แล้วกัน ..
"เราห้ามอะไรไม่ได้หรอก"

เวลา "จะพิสูจน์ทุกอย่างเอง" :)
ขอให้น้อง ๆ โชคดีนะ 55
__ ไม่ได้ดูถูก แต่ขนาดนี้น้องยังฆ่าพี่ได้ .. ไม่ต้องนับประสาอะไรกับสิ่งที่จะเกิดในภายภาคหน้า คงต้องรอดูกันต่อไป .. :)

โตแล้ว ทุกคนย่อมมีหนทางเดินของตน :)
คงไม่มีใคร .. หนีพ้นไปได้หรอกนะ

555555


_______________ บรรทัดที่ สิบ เจ็ด
__ ล่องลอย และเลือนราง
__ อาจจเห็นใครทุกคนไม่เหมือน ..
ก็แน่นอนระ .. เกิดมาก็คนละดีเอ็นเอ คนละลายพิมพ์มือ
5555 :(

ทุกคนล้วนพาพบเจอทั้งสิ่งสมหวัง และความผิดหวัง
ก็แน่เสียระ คนเราคงไม่โชคดีไปตลอดชีพ หรือจะอาภัพอัปโชคไปทั้งชีวิตเช่นเดียวกัน :(

แต่สำหรับชายคนหนึ่ง .., หากคนอื่น ๆ มองเข้ามาที่ตัวเขานั้น
"เขาอาจจะเป็นชายที่แสนดี และโชคดีไปเสียทุก ๆเรื่อง"
___แต่ !! จริง ๆ แล้ว คงไม่ใช่เช่นที่ใครทุกคนมองและตัดสินใจว่าชายคนนี้เป็นคนแบบนี้
___ ... ถึงข้อความนี้ คนที่มาอ่านอาจจะคิดว่า .. ชายคนนี้ช่างคิดมากจัง 555
ขอบอกแค่ว่า ก็คนทุกคน "มันไม่เหมือนกันนะ"

ดังนั้น .. ก็ชายคนนี้คงไม่เหมือนใครอย่างที่คิดนะ 555
อ่าน ๆ ไป พิมพ์ ๆไป ก็ ... งง เหมือนกันนะ

รู้ และ คิดได้ นะ ว่าชีวิตเรานั้นคงไม่แย่เกินไป และก็คงไม่ดีไปตลอดเช่นกััน ...
__ แต่ การที่ได้คิดมาก .. มันก็อาจจะเป็นความสุขของชายคนนี้เช่นเดียวกัน ..
เพียงแค่อย่าให้การคิดมากนี้ หวนกลับมาทำร้ายตัวเอง ก็เท่านั้นเอง ....

เอวัง

ฝัน ... ทีละบรรทัด
___________________________zzzz :)
_______________ บรรทัดที่ .....

เขียนมาไกลมากเกิ๊นจะเลิก
หาทางจบตอนจบเรื่องราวก็ยากเย็นเกินกว่าจะทำได้ :(

คงต้องมีภาคต่อ ตอนต่อ ให้อ่านให้ให้รับชม :) ได้เรื่อย ๆ
เพราะนิยายเรื่องนี้ ส่วนหนึ่งก็เรียบเรียงขึ้นจากเหตุการณ์ในชีวิตประจำวัน :)

จากที่พบเจอ ผ่านตาและหน้าต่างหัวใจ :3

SOTUS ; เข้าใจเสียใหม่

วันนี้เราจะมาว่ากันด้วยเรื่องของโซตัส

วันนี้ขอแก้ไขความเข้าใจผิด และชี้แจงเรื่อง SOTUSที่แท้จริง ดังนี้


S– Seniorty หมายถึงการให้ความเคารพในลำดับอาวุโสซึ่งผู้ที่มีอาวุโสสูงกว่าก็ต้องประกอบด้วยวุฒิภาวะ คุณธรรม ความน่าเคารพแม้แต่รุ่นพี่ด้วยกันเองก็ต้องให้ความเคารพในลำดับอาวุโสของชั้นปี หรืออาวุโสในสายงานบังคับบัญชา ด้วยเช่นกัน


O – Order หมายถึง การปฏิบัติตามกฎระเบียบ ข้อบังคับข้อตกลงของกลุ่ม ดังนั้นจึงต้องมีการชี้แจงข้อตกลงร่วมกันก่อน


T – Tradition หมายถึง การยอมรับประเพณีที่กลุ่มปฏิบัติสืบต่อกันมาโดยต้องมีเหตุผลเหมาะสมกับสภาพสังคมนั้นๆการเปลี่ยนแปลงสามารถกระทำได้หลังจากการรับน้องเสร็จสิ้นแล้วในระหว่างการรับน้องจะไม่มีการถกเถียงกันว่าจะปรับเปลี่ยนอย่างไรเพราะต้องตกลงกันก่อนให้ชัดเจน


U – Unity หมายถึง ความเป็นน้ำหนึ่งใจเดียวกัน ไม่ว่าจะมาจากส่วนไหนรวย หรือ จน ก้ต้องเสมอภาคเท่าเทียมกัน


S – Spirit หมายถึง ความมีน้ำใจนักกีฬา รู้แพ้ รู้ชนะ รู้อภัยรู้จักรักคนอื่นเช่นเดียวกับที่รักตัวเองให้ความสำคัญในฐานะของความเป็นมนุษย์เช่นเดียวกัน

SOTUS เป็นเป้าหมาย ย้ำว่า เป็น "เป้าหมาย" ไม่ใช่วิธีการการรับน้องต้องมุ่งให้นักศึกษาใหม่ที่มาจากที่ต่างๆ กันได้มาร่วมกิจกรรมและเกิดการกระบวนสร้างคุณสมบัติทั้ง 5 ประการนี้ขึ้นในใจไม่ใช่เอะอะ ว๊ากน้อง ใช้ถ้อยคำหยาบคายแล้วบอกว่าใช้ SOTUS ซึ่งไม่ถูกต้องและขอร้องว่าไม่ควรเกิดขึ้น เพราะจะทำให้คนโง่งม ที่ไม่รู้อะไรกล่าวหาว่า SOTUSเป็นวิธีการเลวร้ายที่ควรเลิกได้แล้ว

ย้ำว่า SOTUS เป็นเป้าหมาย ไม่ใช่วิธีการ

ทางเลือก ?

... เด็กชายคนหนึ่งเรียนชั้นมัธยมศึกษาตอนปลายที่โรงเรียนประจำอำเภอแห่งหนึ่ง เขาเลือกแผนการเรียนวิทย์ - คณิต ด้วยสาเหตุที่เขาคิดว่าเขาไม่มีทางไปสายอื่นได้ จะไปเรียนสายภาษาก็ดันไม่ชอบภาษาอังกฤษ ไม่ชอบจีน จะไปเรียนสายช่าง สายอาชีพ ทางบ้านก็ไม่ให้เรียนอีก ด้วยความที่ทัศนคติคนที่บ้านมองว่า หากินลำบาก .. ทำให้เด็กชายผู้นี้ ตัดสินใจเลือกเรียนสายวิทย์ อย่างช่วยไม่ได้


... ความที่เด็กชายคนนี้เก่งวิทย์ มาตั้งแต่สมัยมอ.ต้น เก่งถึงขนาดที่เป็นตัวแทนไปแข่งวัดแววความสามารถพิเศษด้านวิทยาศาสตร์ระดับจังหวัด แต่พอเข้าเรียนสายมอ.ปลาย ก็เริ่มรู้ว่า "มันไม่ใช่ทางของเรา" เด็กชายผู้นี้เริ่มท้อกับการเรียนที่วุ่นวายและยากลำบากของสายวิทยาศาสตร์ เมื่อคราวทดสอบ คะแนนก็ตก ไม่ผ่านเกณฑ์ ติด ๐ บ้างก็มี .. แต่น่าแปลกที่เด็กชายผู้นี้ค้นพบทางของตนเอง .. เขาคิดว่าเขาสามารถไปในสายของคอมพิวเตอร์ และสังคมศึกษา ที่เขาเรียนได้เกรด ๔ ทุกเทอม อีกทั้งเวลามีแข่งขันอะไร เด็กชายคนนี้ก็เป็นตัวแทนไปแข่งขันตลอด ผิดกับสมัยมอ.ต้นที่เขาไปเป็นตัวแทนแข่งในสายวิทยาศาสตร์

... จุดเปลี่ยนอย่างหนึ่งของเด็กชายคนนี้ก็คือ เมื่อขึ้นชั้นมอ.หก ซึ่งเป็นระดับการศึกษาสูงสุดในสายสามัญ (การศึกษาขั้นพื้นฐาน) .. และเด็กชายคนนี้ต้อง "หาที่เรียน" ในระดับอุดมศึกษา หรือที่เรียกง่าย ๆ ว่า สอบเข้ามหาวิทยาลัย เพื่อน ๆ ของเด็กชาย สามารถสอบได้ทันตะ วิศวะ สัตวแพทย์ มนุษยศาสตร์ สังคมศาสตร์ วิทยาศาตร์ หรือสายอื่น ๆ ได้มากมาย .. แต่ .. เด็กชายคนนี้กลับสอบเข้าเรียนต่อที่ไหนไม่ได้เลยสักทีเดียว .. เพราะตอนนั้นจุดมุ่งหมายของเด็กชายคนนี้ก็คือ ไม่เรียนิติ ก็เทคโนฯ กศ.คอมพิวเตอร์ แต่ไม่ว่าเด็กชายผู้นี้จะพยายามให้ตายเท่าไร ก็สอบไม่ติดสักที่เดียว ขนาด ม.ราชภัฏในจังหวัดบ้านเกิดก็สอบไม่ติด ..

... สายเหตุที่เด็กชายสอบไม่ติดเลยสักที่นั้นก็คือ คะแนน GPA ๕ ภาคเรียน เขาได้แค่ ๒.๓๙ ในขณะที่เพื่อน ๆ คนอื่น ๆ ได้ ๓ ขั้นกันทุกคน .. ด้วยความที่เด็กชายสอบไม่ผ่าน ได้แค่เกรด ๑ ในวิชาหลักของแผนวิทยาศาสตร์ ซึ่งมีวิชามาก ต่อให้ทำคะแนนได้เกรด ๔ ได้ในวิชาคอมพิวเตอร์ ภาษาไทย และสังคมศึกษา ก็ไม่อาจดึงคะแนนให้สูงได้เหมือนเพื่อนได้ อีกสาเหตุสำคัญก็คือ การสมัครสอบ ม.ราชภัฏในจังหวัดบ้านเกิดนั้น .. ไม่รู้ข้อมูลของเด็กชายคนนี้มีปัญหาอะไรหรือเปล่า เลยทำให้ไม่มีชื่อของเด็กชายคนนี้ในการคัดเลือก ... ในวันที่เพื่อน ๆ มาคัดเลือก เด็กชายผู้นี้ก็ตามเพื่อน ๆ เขามาด้วย .. เขาน้ำตาตกเมื่อเห็นเพื่อน ๆ ได้สอบคัดเลือกกัน ในขณะที่ตนเองกลับไม่มีโอกาศได้เข้าเรียนต่อ

... ครูที่สอนเด็กชายคนนี้ ชื่นชมเด็กที่สามารถสอบเข้าเรียนต่อในมหาวิทยาลัยได้ และดูถูกคนที่สอบไม่ได้ว่าไม่มีอนาคต .. ในวันที่แสดงความยินดีกับผู้ที่สอบติดมหาิวิทยาลัย เด้กชายคนนี้ได้แต่ยืนมองอยู่ห่าง ๆ และเสียใจเพียงลำพัง ... เสียใจที่สอบไม่ติด เสียใจที่โดนครูดูถูก ...

... หลังจากจบการศึกษาชั้น มอ.ปลาย เด็กชายผู้นี้ตัดสินใจจะไปเรียนที่ราม แต่ก็โดนเบรกจากทางบ้าน ว่า จะไปเรียนได้อย่างไร มันไกล พอจะไปเรียนที่วิทยาลัยสงฆ์ ก็โดนด่ามาอีก ด้วยเหตุที่เขาบอกว่า จบไปก็ไม่มีอนาคต ... พอเจอทางบ้านกีกกันอีก เด็กชายผู้นี้ก็ไม่รู้จะทำยังไงดี ... สุดท้ายตัดสิินใจได้ว่าไปสมัครแอดมิสชั่น กับสมัครที่ ม.ราชภัฏ อีกสักรอบหนึ่งดู แต่ก็ทำใจไว้ล่วงหน้าแล้วว่าอาจจะไม่ติด เพราะคะแนนน้อย กลัวว่าไปแข่งกับคนอื่นแล้วจะแพ้ สอบไม่ติดอีกเหมือนเดิม ..

... สุดท้าย เด้กชายผู้นี้ก็แอดมิสชั่นเขา ม.ราชภัฏ ในจังหวัดบ้านเกิดของตนเอง .. คลายความกังวลและความรู้สึกต่าง ๆ ที่อยู่ในใจมานาน .. ในความคิดของเด็กชายผู้นั้น เขาคิดว่า อย่างน้อยก็ยังไม่ได้เรียน อย่างน้อยก็ยังได้มีอนาคต .. และเขาก็คิดว่า มันก็ได้ได้ด้อยไปกว่ามอดี ๆ เสียเท่าไรหรอก ..

... เขานึกในใจเสมอ ว่าทำไมต้องสอบเข้ามหาวิทยาลัยให้ได้ ทั้ง ๆ ที่ทางไปทางอื่นก็มี หรือเพราะสังคมไทย มีค่านิยมที่ส่งลูกเข้าเรียนมหาวิทยาลัยมีค่านิยมคิดว่าพอเรียนมหาวิทยาลัยแล้ว จะมีงานดี ๆ ทำ มีเงิน มีอนาคตกระมั่ง

[อยากจะถามว่า .. เรื่องนี้คุณได้อะไรบ้าง และคุณเห็นอะไรบ้าง]